सुखामागे धावता धावता. . . . .
सुखामागे धावता धावता विवेक पडतो गहाण,
पाण्यात राहूनही मग माशाची भागत नाही तहान.
स्वप्न सत्यात आणता आणता दमछाक होते खुप,
वाटी-वाटीने ओतलं तरी कमीच पडतं तुप.
बायका आणि पोरांसाठी चाले म्हणे हा खेळ,
पैसा आणून ओतेन म्हणतो पण मागु नका वेळ.
करियर होतं जीवन मात्र जगायचं जमेना तंत्र,
बापाची ओळख मुलं सांगती पैसा छापायचं यन्त्र.
चुकून सुट्टी घेतलीच तरी स्वत:च पाहुणा स्वत:च्या घरी,
दोन दिवस कौतुक होतं नंतर डोकेदुखी सारी.
मुलंच मग विचारू लागतात बाबा अजुन का हो घरी?
त्यांचा ही दोष नसतो त्यांना सवयच नसते मुळी.
क्षणिक औदासिन्य येतं मात्र पुन्हा सुरु होतं चक्र,
करियर करियर दळन दळता स्वास्थय होतं वक्र.
सोनेरी वेली वाढत जातात घराभोवती वाढलेल्या,
आतून मात्र मातीच्या भिंती कधी न सारवलेल्या.
आयुष्याच्या संध्याकाळी मग एकदम जाणवू लागतं काही,
धावण्याच्या हट्टापायी श्वासच मुळी घेतला नाही.
सर्व काही पाहता पाहता आरशात पाहणं राहून गेलं,
सुखाची तहान भागता भागता समाधान दूर वाहून गेलं.
______ (अज्ञात कवी)
No comments:
Post a Comment